Adem'den Arta Kalan

Tanrıdan gebe toprak
doğurdu Ademi bir ilkyaz şafağında ...
Adem Toprağın ilk meyvesiydi
onun müzekker güvencesiydi ...

Telaşsız ellerine Ademi aldı Tanrı
Adem gözlerini kapattı
usulca ağzını açtı Tanrı !
Güneş öpecek sandı...
Adem geçerken üç dudağın arasından
budunlara ayrıldı ...

Ademden arta kalandım ben...

Ben göçerken Tanrının midesine
o sevişiyordu Meryem'le
Süzülürken aşağılara doğru
Milyarlarca tohum gördüm
uçsuz bucaksız bu dehlizde
Ve ulaştığımda o kutsal avluya
Karıştım tohumların arasına
sabırsızdı her tohum
varmak içino mümbit toprağa...
Davudi bir avazdan önce
kamaştı gözler ilkin,
işitildi iniltisi Meryem'in
Ve o hengame içinde
üzerinden dikenli tellerin
sıçradım onun yurduna