Altın Kelebeğin Hikayeleri

Bu fotoğrafı ben çektim. Hayatının birkaç saniyesini kameramın objektifi karşısında geçirirken sen, ben ancak birkaç saliseni koparabilmiştim bütün dikkatimle. Gün ışığıyla mercekten filme süzülürken, gözlerimin ışığınca da yüreğimin bütün iç duvarlarına yakıldın. Boşluktaki varlığını teknolojinin tutkalıyla bir an sabitledim ya, ruhundan bir parçayı da alıp kendime sakladım işte. Hep merak ettiğim şeydi bu: fotoğrafa yansıyan görüntü hayatımızın zamana bırakılıvermiş bir tortusu mudur? İnsanın bütün hayatı fotoğraflansa, yürürken ardında kalan ayak izleri gibi yavaş yavaş dağılıp tükenecek, artık kendisinin olmayan şeyler mi bırakmış olurdu?