Ana

Nikolay, Ana'ya şöyle bir baktı, gözlerini yumdu.
Çopur yüzü birdenbire kör bir insanın yüzüne
benzedi, iç geçirip tekrarladı:
Diyorum ki, çocuklar ana babalarından
utanç duy-maya başlıyorlar! Sen söz konusu
değilsin... Pavel sen-den asla utanmaz. Ama ben babamdan utanıyorum. Bir daha onun evine
ayak basmam. Babam yok benim... evim de yok! Gözetim altında bulunduracaklar beni, yoksa
çeker giderdim Sibirya'ya. Orada sürgünleri
kur-tarır, kaçmalarını hazırlardım...