Aşkı Hicran

İnsan zorla sevebilirdi ama zorla âşık olunmazdı. Bu amansız açmaz, aşkı sevgiden ayıran en keskin çizgiydi. Hicran 'm kaldığı ikilemlerin en çetini, İdris 'in diplerde gezinen çaresizliğiydi.Zaruri aşk bu yüzden ateşe benzerdi. Yaklaştıkça vakar, yıkıp dağıtırdı. Bu ateşi söndüren tek şey ölümdü. Bile bile ateşe allar, yanmayı ve kül olmayı göze alırdın.Onların hiçliğe gönüllü hayatlarının önündeki tek çıkar yol da esasında çıkmaz bir sokaktı. Aşkları zorunlu göçlerde doğmuştu. Bu aşk, kaçınılmazlıkların tutuşturduğu ve hızla sönen bir ateş gibiydi. Ne Hicran) ne de İdris 7 ısıtmış, aydınlatmıştı. Her ikisini de yakıp kavurmuş, hızla yok etmişti.Ateşin ve aşkın adı, terörden kaçıp gelen ve amcasının oğluyla evlendirilmek istenen Hicran ile Afrika'daki iç savaştan kurtulan İdris'in hayatlarını İstanbul'da kesiştiren zaruretin de adıydı. Üçü de közdü, kordu, alevdi. Belki istedikleri yere savrulabilmişlerdi ama ateşi harlayan rüzgâr çok geçmeden onları da yakalayacak ve yürek yangınlarını körükleyecekti. Sonra da usul usul sönecek ve pus olacaklardı.