Ayın Ondördünde Ay Işığı

Bir efsunla gecede, ay ışığında yalnız
Bir ben, bir de yolunu kaybeden bir yıldız
Yüzünü gösteriyor, mutlu gibi dolunay
Dibi yok gökler, öteye doğru, bilinmez uzay
Öylesine giderim, eşya benimle gider
Yıldız yalnızlığıma bilmeden eşlik eder
Uzaktan gelen sesler ürkütücü, yabancı
Ufukta kıpırdayan gölgeler de yalancı
Yolcu yok, yollar karla kaplı gibi duyarsız
Öteler uzak, eşya suskun, dalgın, umarsız
Bir kıpırtı hissetsem aniden irkilirim
Gecenin gizemini çok yakından bilirim
Gönül dert etme diyor, olmasa da âşina
Bir yıldızla yoldaşsın, değilsin bir başına
Dersin; bir ses, bir nefes yahut bir kuş şarkısı
Ya bir canân selâmı ya bir dostun bakışı
Uzaklarda ağaçlar ve sıradağlar saf saf
Gecenin bu saati, ne güzel bir fotoğraf
Dolunay gecesinde, ay ışığında yalnız
Böylece sürüp gitsin bu gece, bırakınız