Aynılık Vakti

Aşkın iki öznesi var dendi hep…Seven, sevilenle tamlandı…Oysa ikiyüzlüler, masallarında hem meleği,hem şeytanı oynadı; ikisi de aynıydı…O yüzden, en çok terk edilenler ayrıldı…Giden kalanı tamdan eksik kılsa da;kalan gideni hep kendisiyle andı sonrasında...Çünkü hep bir emanet vardı giden sevgilinin ellerinde…Çünkü gidenler, toparlanabilmek için başka suretlerdenacınızı çıkarmanın bin bir anahtarını bıraktı zihninizeve hapsetti gözyaşlarınızla büyüyecek şeytanı yüreğinize…Bir başkasının, sakladığı bakışları hikâyenize değdiğinde ve yüzünüzaşkın aynasında tıpkı ona benzediğinde;işte o an bıraktınız olacakları ellerinizden yere...Bazen bir ayrılığın hediye ettiği solmuş gül gerçek,kırmızı rengi sahtedir.Ayrılık; içinizde filizlenen o gülün yapraklarına sarılan ellerin sahibini,uzaklaşan adımlarının sesiyle kirletir...Ve gidenlere benzettiği için tüm kalanları,her ayrılığın ilk saatleri aynılık vaktidir…