Ayyuka Çıkan Ornitorenk

Bazı topluca çekilmiş fotoğraflarımıza ilk kez bakarken; o an, o resimde ilk önce kendimizi görmek isteriz. Kimse bir şey anlamaz, ama ?o an, orada resme saklanmış öylesine özel bir bakışımız vardır ki, yine ilk önce kendimiz fark etmek isteriz; o da hep ?N'oluyo or'da?... bakışıdır... Herkesten kaçırdığımız bir bakıştır o; fotoğraf oluşurken donan duruşumuzu resmimize imza olarak sonsuza kadar bırakmışızdır artık... Çok gizli, çok değerli ve bir o kadar da özeldir o bakış... Kimseye söyleyemeden ve/ya söylesek de, ne dediğimiz anlaşılmadan geçer gider, bütün bir ömrümüz.
Belki de bir çocukluk fotoğrafımızdır o baktığımız resim... Yine o resimde gördüğümüz, kişisel tarihimizin iz-düşümü olan ?patinanın değerinin farkına varmak için bir kez daha söylemek gerek:
?O çocukluk resmimizde gördüğümüz çocuğun bedeninden ?pek azı dışında' neredeyse ?hiçbir hücreyi' bugünkü bedenimizde canlı olarak taşımadığımız gerçeğinin de farkında olmalıyız...
Çünkü resimdeki çocuğu oluşturan hücrelerin pek azı dışında ?gerçekte bir ölünün resmine bakıyoruzdur...
Şu an aidiyetimiz, ?kendimize ait bir aidiyeti sorgulatan bir ?tını ile karşı karşıya mı kaldı acaba?...
O halde, yeniden düşünmeye devam edelim ve bırakalım ?içimizde yaşayan zaman bir ?tını olarak kalsın...