Baba ve Kan

Ölüler de yağmuru sever, Çiçekler açar beyaz tenli mezarlarda. Ölüler de ağlar, kimse bilmez Kimse anlamaz ölüleri. Bir ölü şiirde okur, o kadar içli okur ki kimse duyamaz. Bir ölü sevemez de. Bir şeyleri vaat edemez çünkü, Sarılmayı, gülmeyi, koklamayı ve unutulmamayı. Ölüler unutmaz, çünkü; en korktukları şey unutulmaktır. Yaşadığını sanan insanlarda unutulmayı sevmez En az unutmayı bildikleri kadar. Sen ölmesen olur mu ? Çünkü ben yaşamaya devam edecek kadar seviyorum seni Bir ölü, ölümün rahatlığında neden yaşamak istesin ki? Hem bir ölünün buradayım demesinin tek yoludur; Yağmur değen toprağın çiçek açması. Yaşarken gelmedin ama arada uğra, bu senin için demesidir Ellerinden bir şey gelmez ölülerin Şarkı söyleyemezler meselâ. Toprağın kokusu ile avunurlar. Can sıkıntısı işte, ne okeye dördüncü, ne şişe çevirmece Ne de bir aşka sen bulurlar ölüler. Ölüler yıpranmış derileri altında ki Kemikler toprağa karışsın diye bekleyen serserilerdir, yorgun. Sen ölmesen olur mu? Burası karanlık, soğuk. Hem üşürsün sen burada. Kokun karışır toprağa Akıl almaz uğraşlara girerim. Sen ölmesen olur mu? Ben bir kez daha öleyim, Bir kez daha gömsünler. Ölüler duygu gösterisi yapamaz. Yalanda söylemez ölüler Bu güne kadar inanmadın ama Tekrar söyleyeyim; Seni seviyorum. Yalan söylesem Günah terazime bir hane daha eklenecek. Sen bakma yağmurun altında gezdiğimize, kanma. Öldüm ben sevgilim Her ölüm erken gelir Sevip de kavuşamayana. Sen ölme olur mu? Yine kanarım sana.