Barbar

"Bitirmem gerek" dedi ve silahını ateşledi. Bitirmesi gereken işler vardı. Onunsa beklemeye vakti ve sabrı yoktu.
Duvarları geçmek için verilen pencereyi açmadan bakmaya çalıştı önce. Yavaş yavaş açtı pencereyi, kafasını
uzatıp içeri baktı, zaten orayı gördükten sonra oradan kurtulmak mümkün değildi. Kurtuluşu yoktu. Biri
"yapbozları sever misin?" dedi ve hayatı değişti. Artık bir oyunun, bir yapbozun içine girmişti, artık hiçbir şey
eskisi gibi olmayacaktı. Parçaları ararken, kayboldu derinlerde. Bir el uzandı ona doğru "Bahar" dedi. Barbar
değildi sadece bitirmesi gerekiyordu. Barbar değildi sadece intikam istiyordu. Onu böyle yapan dış etkenlerdi.
Sizden biriydi, içinizden. Sizler gibi olmaya çalışan biriydi. Çünkü normalleşmek istiyordu. Bunu o yaşıyordu,
diğerleri değil. Sevgiyle iyileşti, şefkatle güzelleşti. Yaşanmamış hayatında iki amacını da yerine getirmek
istiyordu. Dokunamıyordu ama seviyordu. Arap Yasemin sevmek gibiydi; dokunmadan. Dokunsaydı eğer solardı.
Yıllarca bekledi, hiç sıkılmadan. Sadece kavuşmak istiyordu. İhtiyacı vardı, muhtaçtı. Ondandır vazgeçmemesi.
Eğer bir gün hayatından sevdiği alınan birine denk gelirseniz ve o insan intikam almak istiyorsa; bırakın alsın.
Onu engellemeye çalışmayın çünkü üzülen siz olursunuz. Oyunu kuralına göre ve iyi oynarsanız her oyun biter ve
sevdiğinize kavuşursunuz.