Çatıdaki Çimenler

Hissettiklerimiz ağızdan çıkınca, tortuları kalıyor elimizde. Hislerin ölüleri gibi duruyor sözler, asılı bir yerlere. Büyüdüm sonra, utandım büyüdüğüme... Çekmecelere yazdım, dolap raflarına. Evlerim değişti, sevdiklerim, sevmediklerim; anlattım dost sohbetlerinde; yetmedi, kendime yazdım. Mahremimdir bu size. Eski usul bir güncenin ifşası... Ne bir öyküdür ne de kişisel bir hikâye. Akıl düşümü, ruh üşümesi, gönül çarpıntısıdır. Şiirdir, öyküdür, fotoğraftır ya da tek bir cümle. En nihayetinde matbu bir hayata girizgâhımdır, yazmaya başlamama sebebe ithafımdır ve tüm anlatamadıklarıma... Olduğum değil, hasretimdir.Her sözcüğün bir emanetçiye ihtiyacındandır.Diyorum kendime, demek ki:Dünle bugünün farkıBir telefon ucuBir pencere dışıBen dünken yokBugünken varsamMesafeler güzelMesafelerin aslı sevilesiBen değilim mesafeMesafe bize ait olmayan bir evde olmaktı sadeceBize ait olmayanda biz olamadığımız süreceHer şey bir evin yalanıHer şey bizim olanın rüyasıAidiyet yoktu ne dünde ne bugündeNe yazıktır Biz tutunduk sanrılı bir aidiyete