Cellat

Ben bundan 5 sene önce öldüm. Asla öyle kolay bir ölüm de olmadı benimkisi, kan kusarak acılar içinde yavaş yavaş can verdim. Feryadımı duyup yardımıma koşan kimselerim olmadı. Ben de babam üzülmesin diye yaşıyormuş gibi davrandım. Yemek yediğim, kıyafetimi giyebildiğim ve ara sıra tebessüm edebildiğim için de yaşayan ölüler aralarına kabul ettiler beni. Oysa o kadar çok isterdim ki öldüğümün bilinmesini, anlaşılmasını ve celladımın tanınmasını... Bunların hiçbiri olmadı, yaşarken ölmeyi kolay iş sandılar. Bakıp geçtiler acımasızca yanımdan, son nefesimi verdiğimi bile anlamadılar. Sense celladım sen insanların arasında dolaşmaya devam ettin, bir kez bile dönüp arkana bakmadan. Hani her suçlu olay mahaline geri dönerdi? Sen dönmedin... Üstelik ödüllendirildin sen, sevdiler seni, sevildin... Tıpkı bir zamanlar benim seni canımdan çok sevdiğim gibi başkaları da sevdiler seni. Şeytanın yüz bulmuş suretiydin sen halbuki, kimseler bir bakışta tanıyamadı seni. Onları da öldürmeni çok isterdim biliyor musun, benden sonra da kurbanlarının olmasını... Öyle yapmadın ama onlardan birini sen de sevdin, beni hiç sevmediğin ve sevemeyeceğin gibi...