Dilin Sese Dökemediği İnsan

Tüm insanların gözlerinde saklı bir amaç var. Yürüyenlerin, koşanların, spor yapanların, araba kullananların… Hepsi bir şekilde var olmak istiyor ama çoğu var olmaktan ne anladığı hakkında kesin bir yargıya sahip değil. Evet, bir şey olmak istiyorlar ve bu olmak istedikleri şey varlığın ta kendisi ama varlık hakkında en ufak bilgileri dahi yok…

Biri kavga ediyor, diğeri yere tükürüyor, bir başkası ise sokaktan geçen kadınların kalçalarına dikkatle bakıyor… Hepsinin ortak bir amacı var. Bir şey yapıyor olmak…

Evet, bir şey yapıyorlar çünkü bir anlamı var tekrarladıkları şeylerin. Kavga ediyorlar çünkü bu gerekli, yere tükürüyorlar çünkü bir önemi yok; bunu herkes yapabilir onlara göre…

Tüm bu insan tekleri varlıkla tanışık değiller çünkü varlık onlara hiçbir zaman normallik ölçütü içinde gösterilmedi. Hatalarının büyüklüğü ya da küçüklüğü halktan halka, kültürden kültüre değişir ama ortak bir özellikleri var: yaptıkları şeylerin gerçekten bilincinde değiller… Ve bilinçsiz yapılan her eylem gibi onlar da bir şekilde bir hastalık olan normalliğin içine nüfuz ediyorlar…

Bir şey yapıyorlar… Çünkü bu normal… Bir şey yapıyorlar çünkü bunu herkes böyle yapıyor… Bir şey yapıyorlar ama yaptıkları bu şey onların ağzından değil bizim ağzımızdan…

Ontolojik bir farkındalık ve sorumluluk eksikliği…