Estetiğin Huzursuzluğu - Sanat Rejimi ve Politika

Rancière, günümüzün en özgün siyaset ve sanatkuramcılarından. Her iki alanda da ufuk açıcı ve ezber bozucukuramlar geliştirmesinin yanı sıra, bu iki alanı daima birbirleriyleilişkileri içinde ele alıyor. Çünkü ona göre sanat ve siyaset,birbirleriyle arızî olarak temas eden, iki sabit ve ayrı gerçeklikdeğil. Ortak bir mekân kurma, bu mekânda yer alacak öznelerive nesneleri tanımlama etkinliği, sanatın ve siyasetin buluşmanoktasını oluşturuyor. Estetik de, Platondan günümüze sanatınve sanat üzerine söylemin geçirdiği tarihsel dönüşümün sonnoktası. Neyin sanat olup neyin sanat olmadığını belirleyenözgül bir tanımlama rejimi. Bu rejim, Kant ve Schillerin kaydageçirip kuramlaştırdıkları sanatın özerkleşmesi süreciylebaşlıyor; Baudelairele, Mallarméyle, 20. yüzyılın avangardlarıyladevam ediyor. Schillerin amaçsız özgür oyun diye tarif ettiğisanatın özerkliği, gündelik hayattaki tahakkümden bağımsız birmekânı ve etkinliği vaat ediyor. İşte estetik devrimle siyasaldevrim, sanatsal avangardla siyasal avangard tam bu noktadabuluşuyor: Tahakkümden başka bir şeye adanacak bedenleryaratma umudunda, özgürleşme vaadinde.Estetiğin Huzursuzluğu, sanatın, politikanın, ütopyaların sonununilan edildiği bir dönemde, estetiğe radikal politikadaki rolünüyeniden kazandırıyor.