Gölge Yükü

Bu bozkır
Ekinleri sarı yazlar kadar eski
Evler;
Dağıldı şimdi
Yaralı kuşlar gibi kentlere
Seslerini tanımakta zorlanıyorum
Korku dolu ormanında,

Paslı bir demire tutunmuş
Öylece direniyor ışıklar
Sabahın ilk çığlığı
Aydınlığı ellerinin
Kentlerin bir ucundan girince
Kirlenmiş gölgeleri duruyor duraklarda
Yollar unutmuş adlarını,
Bu kalabalıkta,
Rengini yitirmiş sabah güneşi
Boşluğa tutunuyor.