Güz Vakti Heyelanları

Bir gün, kalbimdeki bıçak izinden tanırsın beni.
Sen ki, kem gözlerin değmemesi için
Savaştığım vadiydin, beyaz zambaklar doğuran!
Sadece;
Bana gelişlerinde bir gecikme,
Beni öpüşlerinde bir lodos vardı.
Ben, anlayamamanın saadeti içerisinde,
Ilgazlara överdim seni...
Aslında insana en çok yakışmayan
En çok yakışandı belki de...
Bazen durup durup
Ruhuna iğnelerin batmasıydı gerçek!
Ama ben,
Dolunaylardan bile mehtap çıkarırdım... Gölden deniz...
Eğriden doğru...
Çirkinden güzel...
Zaten her güzellik senin soyundandı,
Tapardım üstelik!
Ama en çok bildiğimiz,
En çok bilmediğimizmiş meğerse!
Senin bıçağından belli
Benim yaramdan...