Heba

İnceldiğinde, çeşitli sebeplerle delindiği de olur uykunun. Nebileyim, bazen zihnimizdeki sivri uçlu bir hatıra deler onu; bazenhenüz hazmedemediğimiz bir sözün acısı, bazen kolu bacağıaklımızın dışında kalan bir düşünce yahut bir duygu, bazen deetrafımızda olup biten, bizim fark edemediğimiz meçhul bir şey deler.İşte o vakit delinen yerden içerisi görünmez ama dışarısı görünür.Hakikat oradan gerçekte olduğu gibi görünmez tabii; uykunun sisiyüzünden, kendisinin biraz berisinde yahut gerisinde görünür.Sise benzemeyen tuhaf bir sisin içindeydi şehir. On dokuzuncu katınhizasında ben gerçeğim diyen bir güvercin kanat çırpıyordu. BinnazHanımın tombul elleri vardı. Ucu bucağı görünmeyen bir boşluğadüştü Ziya. Hışır hışır öten naylon şeritler. Te ilerde Suriye! Kaldırbaşını! Huoop! Yüzü çilli bir çocukluk. Efil efil tüten bir pişmanlık.Hiç işte, hiçbir şey olmadı. Şikâyetçi misin? Değilim Komutanım.Kolonya, limontuzu ve su. Bakma öyle karanlıkta Mensur. Aynalıkahve. Güzel Nefise. Kim o uzaktaki adam? Tufana emanet bir dünya.Her kötülük, bir iyiliğin içine akıyor işte...Heba, göz gözü görmez insafsızlığın, doğruya benzemeye muvaffakolan yalanın, utanmazlığın, lincin, kıstırılmışlığın romanı.Edebiyatınkirişlerini çatlatan büyük bir yazardan yalnızlığın, pişmanlığın,askerliğin, heder olmuş bir ömrün romanı. İpek kadar yumuşak veipek kadar sağlam.Sadık okurları için yeni keşifler sunacak, yeni tanışanları sadıkokurlara dönüştürecek bir Hasan Ali Toptaş romanı...