Hemhal

Herkes kendisiyle bir sekilde konusur. Bazen sesli yapar bunu, bazen sessiz. Bazen konustugu vicdanidir, bazen kalbi. Ah, bazen nefs olur bu, bazen akil. Bazen pismanlik gözyaslariyla konusur. Bazen uzak-yakin bir dostla. Tüm bunlari ete kemige büründürüp “Feride” diyor Sait Kösk. Feride; kimi zaman bir dost, kimi zaman bir es, kimi zaman da bir derman hayat yaralarina. Feride önce Hemdem oldu, dostça. Simdi Hemhâl. “Merak ettim Hemhâl ne demektir diye. Ögrendim ki ayni hissetmekmis. Aynîlesmek de denilebilirmis. Dostunuzla ayni rüyayi görmek gibi. Yasanilan ayni durumlara farkli ortamlarda olsaniz da ayni tepkileri vermek gibi.” Ne mi anlatiliyor bu kitapta? Biraz tefekkür, biraz hayat, biraz gölgelere takilma. Asillar bir sonsuzda... Biraz imtihan, biraz sabir, biraz tevekkül. Pismanliklarla günahlardan arin. Biraz gül, biraz ara sor, hemdem ol, hemhâl ol, hemdert ol. Iste geldik gidiyoruz; bir sonsuzda bizi neler bekliyor, farkinda ol.