İstanbul Hikayeleri

Vücudumuzda ruhumuzun pencereleri sıfatıyla ve naifdokunuşlarla açılan gözlerimizin önünden İstanbulBoğazı'nın mâi suları misali akıp giden, yahut rüzgarla,gelip geçen gemilerle oynaşan bir anaç martı gibi göğeyükselip alçalan yatay ve dikey bütün istikametlerdekimekanları boş bırakmayan, zamanı her saniyesiyle kapatanşu hayat, hayatımız, ne ak kağıtlar üzerine döktürülmüşmısralarla kıstırılarak tüketilebiliyor, ne de kat kat tutkallarla' ince tahtalara dönüştürülmüş tuvaller üzerindeki resimlerlecinayete kurban edilebilir bir mahiyet taşıyor.Soğuk, soğuk bir gece vakti, açıkta uyumuş ve üşümüş birbedenin üzerine, onu uyandırmamak maksadıyla usulcaörtülen yünden yapılmış bir yorganın sıcak, okşayıcı,şefkatli ağırlığı halinde geliyor şiir.Allahım, bu yürekler bu sözlerin karşısında neden böyletarumar oluyorlar? Sözün sihri nedir? Gücü ne kadardır?İnsan vücuduna girip öteki taraftan çıkan duman rengi birışın gibi geçtiği yerdeki bütün tahribatı ufak bir öksürüktenibaret. Ama ya yürekteki hali? Oraya elleriyle narin bir tazyikyapıyor. Ağırlığını hissettiriyor. Hatta biraz acıtıyor da. Herkimse o yüreğin sahibi, ne hikmet, bu acıdan haz duyuyor.O ağırlığın üzerinden hiç kalkmamasını diliyor.