Kazancı Yokuşu

JE M'EN FİCHE BİLADER'den, HANELER' den, ka-bareci yeteneklerini sevgi ile izlediğim Ferhan Şen-soy'un taze, sıcak, halkçı bir mizahı var. Yazgıdaşla-rı imişcesine yansıttığı KAZANCI YOKUŞU'nun insancıklarını da bu külfetsiz anlatısı içinde bizlere sevdiriyor. Bu insancıklar nasıl ezildiklerinin tortusunu günlük yaşam sevinci içinde Unutuyorlarsa, yazar da sanki onlardan biriymiş gibi toplumsal ukalâlıklardan, yazarca bilgiçliklere yeltenmeden anlatısının tadını çıkara çıkara onlara ayna tutuyor. Sade onları konuşturduğu diyaloglar değil, kendi gözlemleri, algılamaları, söz dağarcığı, anlatışı, benzetileri ve yorumları bile argo. Öylesine onlardan. Yazımı bile onlarınki gibi yanlış kullanıyor. Bence üslûbunu sevimli yapan da bu... Ben Ferhan Şensoy'un KAZANCI YOKUŞU'nu okurken zaman zaman Celine'i ya da San Antonio'yu okurken aldığım tada benzer haz duydum. Zaman zaman da Adnan Veli'nin MAPUSHANE ÇEŞMESİ'ndeki unutulmaz başarısını ansıdım.