Mavi Kasaba

Yakup ve Yusuf Bedenleri tıpatıp aynı, ya ruhları? Gitmeden önce sana bir sır vermek istiyorum. Ben her zaman sana hayrandım. Sen benim sahip olmak istediğim birçok şeyi temsil ediyordun. Kıskanıyordum seni evet, çünkü ben farklıydım. Senin gibi olmak istiyor, fakat olamıyordum. İnan benim bir suçum yoktu, elimden bir şey gelmiyordu. Beni olduğum gibi sevmeni isterdim, bağrına basmanı...Yapmadın be kardeşim... Ben istediğin gibi olmayı beceremedim, sen de kabullenmeyi... Sonuçta biz beceremedik! Yakup boğulurcasına ağlıyordu, gözlerinden sicim gibi akan yaşlarla beceremedik diye tekrarlayıp dururken kirpiklerindeki rimeller yanaklarında kapkara çizgiler çizip çenesine doğru akıyordu. Yusufun kulağına iyice eğilip fısıldar gibi bir ses tonuyla Turuncu gecenin mavi yıldızları, taç olsun ay ışığı rüyası hayallerine kardeşim, derken, bir yandan da parmaklarıyla Yusufun hareketsizce duran avcunu hayali yıldızlarla donatıyordu.