Ot

Fukaralık oyununu oynadığım son gün, herhangi bir şeyi istemekten ve dünyanın adaletine inanmaktan vazgeçmiştim. Beni zorlayacak her şeyden kaçıyor ve bir topluluğun arasına girip kaybolmayı seçiyordum. O benim bir şeyleri başarmamı, böylece beni daha çok sevmeyi istiyordu. Ben ise başarmanın anlamsızlığına, en azından bunun mutlulukla ilişkisi olmadığına inanıyordum. Aramızdaki en temel farkı bulmuştum sonunda. Gözlerimin içine kızgın ve kırgın bir şekilde bakan ve ümitle cevap vermemi isteyen bu kız, beraber dünyayı değiştirebileceğimize inanıyordu; ben ise ne kendimin ne dünyanın değişmeyeceğini biliyordum...