Oyuncak Tamircisi

Saat çalmadan uyandim. Tüm gece oyuncak kamyonla tüp dagittik mahallede. Agabeyim listeyi tuttu, ben kapiya kadar teslim ettim. Uyandigimda hâlâ tebessüm vardi suratimda. Sessiz, soguk betona adim atinca degil de aynada yüzümü görünce keder çöktü içime. Ne ara bu kadar beyazlamisti saçlarim, ne ara bu kadar hadise olup bitmisti. Sokak lambalarindan, çöp kutularindan, kurumus agaçlardan ve yeni uyanan sarkik kuyruklu köpeklerden arta kalan sey bu sefer biraz umut. Pasli kepengin ötesindeki dükkânda kimsenin tahayyül edemeyecegi bir miras bekliyor beni. Bizzat eski sahibi tarafindan yasaklanan bir hazine. Biraz bekledim dis kapinin dibinde kirmizi palto kaybolana kadar. Birkaç fasil geri dönüp bakti küçük insan. Utandim. Eve dönüp çatida beklemek istedim. Daha çok üsüdüm abdest alirken. Daha hizli buharlasti su ayaklarimdan. Güvercinlerin sayisi da artmis bu havada. Kapida bekliyor cemaat. Koluma girdi en kisa boylusu: -Imam rahatsizmis. Sen kildirsan namazi? Kafami salladim. Namaza baslamadan rahleyi koydum minberin yanina. Olmasi gerektigi gibi daire daire hali desenlerinde gezindi bakislarim. Güzel bir ezan okudum önce.