Rudbekya

Yaprak döken fotoğrafın,
Gözlerden düşen damlaların,
Bahara düşen cemrelerin,
Gönle düşen aşkın,
Ve nefese yerleşen yârin ederi,
Zaman ve mekanla bitmeyecekti.
“Kitabımın elimden kayarak yere düştüğünü hatırlıyorum. Kendimi uzaktan izliyordum adeta. Ve en son hatırladığım şey de tenime düşen soluk bir renk ve yarı açıkgözlerle yere düşen kitabıma bakarken yüzüme düşen gülümsemeydi…
“ZAMAN NEREDE BAŞLAR NEREDE BİTER BİLİNMEZ.”