Sana Seni Anlatmak

...Sahi çocukluğun ne kadar da uzaklarda kalmıştı. İlk yürüyüşün, ilk çobanlığa gidişin, çerden çöpten, çamurdan ilk oyuncakların, ilk okula başlayışın, ilk ağır hastalığın, ilk sınıfta kalışın, ilk şehre götürülüşün, ilk simit yiyişin, ilk sahura kaldırılışın, ilk oruç tutuşun...Deden sağdı o zamanlar.Gözlerinden öpmüştü. "Aferin, benim akıllı, sabırlı torunum." demişti. Sonra üç tane demir para vererek seni daha çok heveslendirmişti...Ve ilkokulu bitirişin...Şoför yahut terzi olmayı istiyordun.Öğretmenin "Okur bu çocuk, ziyan etmeyin." dediği için ortaokula yazdırmışlardı.Ve sevdiklerinden ilk ayrılışın, ilk gurbet...Annen asfalt görününceye kadar seninle yürümüştü. "Ana dön artık." demelerine hiç aldırmamıştı. Dudakları kıpır ki pırdı. Okuyor ve ağlıyordu. Gözyaşlarını sana göstermeden siliyordu. Gözyaşlarını görürsen, gurbet ellerde aklına geldikçe üzülebilirdin. Annen buna razı olamazdı. Her yolcu edişinde asfalt görününceye kadar yürüdü, okudu, ağladı. Gözyaşlarını sana göstermedi...