Şeytan Çıldırdı

Evde günlerdir bir matem havası esiyordu. Necla öylece yatıyor, ne yasıyornede ölüyordu. Üstüne üstlük birde Cafer hapse düşmüştü. Kimsede mecalkalmamıştı. Olayları en derin yaşayan minicik bedeniyle Fatma'ydı; annesininyüzü tanınmayacak halde olmasına rağmen... Elini her tuttuğunda, ellerinebiraz yanmış et parçası yapışmasına rağmen... Annesinin elini hiçbırakmıyordu. Ne yiyor, ne içiyor, ne de konuşuyordu. Sadece annesininyanında oturup elini tutuyor, onu hayatta tutmaya çalışıyordu. Aklı anlamasada sanki ruhu olanların ve olacakların farkındaydı. Ne dedesi, ne nenesi onuannesinin yanından uzaklaştırmayı başaramamıştı.Çirkinin karşısında güzel... Kötünün karşısında iyi... Yalnızlığınkarşısında kalabalık... Hastalığın karşısında sıhhat... Kısaca her siyahınkarşısında beyaz, her beyazın karşısında siyah vardı. Karşılığı olmayan tekmefhum ölümdür, aslında... Yaşamın karşısında ölüm vardır, ama ölümünkarşısında yaşam yoktur... Hiçbir şey yoktur. Ölüm bu nedenle bu kadarağırdır, soğuktur. Acısını hafifletecek zıddı olmadığından, kalıcıdır, geçmez vehafiflemez. Hep bir yaradır insanın bağrında... Üzüntülerin tahtında oturur;diğer bütün acılara babalık yapar. Ta ki, biriktirdiği acılarla birlikte kendisideölümü tadınca tükenir korkusu... Ne var ki geride kalanların yüreğinde acıyadönüşerek. Ölüm hayatın renklerinden başka bir renktir, başka bir şeydir.