Son İstanbullu

Elektrik süpürgesi çıkmamıştı henüz, analar saçların süpürge yapıyorlardı evlatlarına. Kazak ve çorap örüyorlardı onlar için. Kilitli hatıra defterlerinde saklıyorlardı en mahrem anılarını. Sırdaş hesapların değil, Emekli Maaşına Mahsuben yapılan alışverişlerin çetelesinin tutulduğu bakkal defterlerinin devriydi. Gitti de Gelmeyiverdi şarkısı çaldığında Hamiyetin sesinden, işlemeli bir mendile düşüverirdi gözyaşları. Ağlamak da gülmek kadar doğaldı. Elleri kınalıydı kadınların ama tırnakları ojesiz… Sanki biraz pembeydi bakışları. Yoksullardı evet ama yine de sokaklarımızı sevgi ışıltıları ile aydınlatır, kandillerin titreşen pırıltısında bir umut ışığı gibi süzülürlerdi. Ve taş plaklar bir kenara atılmıştı ansızın, kırık ve eziktiler yenildikleri için kaset ve CDlere. İstanbulda bir dönem böyle geçip gitti, geride silik anılar bırakarak. Hala o eski İstanbulu aramaktayız ki, biliyoruz gidenin geri gelmeyeceğini. Ölüm Allahın emri, o hoyrat el değmeseydi bir de yanaklarına… Bir sabah günlük güneşlik bir Türkiyeye uyandığımda, sakladığım o taş plaktan Zehretme Hayatı şarkısını son kez dinleyeceğim.