Sonsuz Bulutların Ötesinde

Çocuklugumdan pek fazla birsey hatirlamiyorum ben. Onüç yasimda nisanlandim, onalti yasimda evlendim. Öyle ki; ben hep evliydim sanki. Gözümü açtigimda evliydim. "Ask dedikleri güzel birsey olmali. Dizilerde seyrettigim gibi insani çildirtan... Hani basimi kaldirip yildizlara baktigimda hissettigim duygu var ya; öyle bir sey olmali... Kalp çarpintisi!Ask dedikleri güzel bir sey olsa gerek... Belki de sadece film karakterlerinin yasadigi... Gerçekte hiç olmayan, ama herkesin oldugunu sandigi..."Ben Orkun. Yasim ondokuz. Uzun yillardan beri ayni yastayim.Unutuldum mazide, unutuldum hecelerde. Üzgün degilim.Tek kaygim, yarim kalan siirlerim...Ben ölüyüm, üzülememAglamak istesem aglayamamGözyaslarim donuk...Gülmek istesem gülememGülüslerim kirikVe siir yazamam artikSözlerim ürkek Nasil özledim bir bilseniz...Yeniden dogsamSevincinde, üzüntüsünde, hayatinHep elini tutarimSevginin, askin...Unutuldum mazide, unutuldum hecelerde...Üzgün degilim,Ben ölüyüm ne haddime,Kirginim soluk alislaraYemek yemeye...Ben ölüyüm ne haddimeDarginim ölüme...“Orkun'cugum biliyor musun, okudum” diyorum düsünmeden.“Neyi anne ?”“Ana kitabini. Hem de üç defa.”Orkun hiç sasirmisa benzemiyordu. “Okuyacagini biliyordum.”“Ben hiç Pelage'ye benzemiyorum. Onun kadar cesur olmak isterdim.Onun gibi savasabilseydim keske. Senin için... "“Bence sen de çok cesursun.”Oglumun yüzünde hep ayni öpülesi gülümseme.