Yalnız Orman

Değmeyin sonbahar düşmüş üstüme

Kırılgan ağaçlardan bir ormanım

Çamlar yakışmaz tenime

Kuruyup solmak vardır kaderimde

Kar keser kollarımı

Sonrasını sorma, ayaz perçinler alınlarımı

Eşelemeyin köklerimi, sulamayın

Anılarım canlanır tutamam dillerini

Sevgi bana değmez

Değse de şaşırır kavaklarım

Çünkü onlar çama âşıktır

Dökülür yaprakları teni beyaza çekilir

Çam bihaber yeşiline âşıktır

Kuşlar öper yanaklarımı

Sonra özüne döner çamı görünce

Ormanın bir yanına kış binmiş diğerine sonbahar

Ölüm karası değmiş elime

Dokunduğum her yaprak yere düşer

Yapraklarım toprağa sarılır

Ben, yine yalnız kalırım