Yarım Kalan Hayatlar

Bu defa düşlediğim gerçek olandı. Sarı kokan dar bir Bozcaada sokağında iki gün sonra Muğla'nın bakir bir köy evinde yıldız tozlarına bakmayı istemiştim. Beklediğim hiç zamanda oluyor bunu anladım. Plan yapmıyorum. Kapısını araladığım üç beş asır öncesine şahitlik etmiş yerler bir anda karşıma çıkıyor. Bana da tanrı misafiri olmak kalıyor. Şimdi ne o köy evi ne başka biri ne de başka bir yol... Plan yapmıyorum. Beklemiyorum. Beklesem de gelmeyeceğini biliyorum. Gidiyorum. Ahi gitmiş vahi kalmış bir köprüden nehre dalıyorum. Yaylı bir çalgının müziğine kapılıyorum. Toprak bir yolda dangır dungur gitmeyi bekliyorum. Kayahan'ın "Hep Karanlık'dan girip Sezen'in "Beni al onu alma"sına çıkmak istiyorum. Bir küçük pencere, bir aydınlıktan yalnızlık senfonilerine kendimi kaptırmak istiyorum. Gerçek olanları düşlemek... Beyazın vurduğu o merdivenler, bana düş ışıklarıyla istek şarkısında bulunsa da; boş veriyorum... Hayatın akışındayım...