Zerdüşt ve Kraliçe_{Bir Freddy Mercury Okuması}

Her yolculuk ve göç, yazgının hareket hâlinde olduğunu gösterir; böler, katlar, geriye ya da ileriye doğru
fırlatır. Genellikle hızlı nüfus artışı, yolculuk ve göçlerin önemli bir nedeni olarak gösterilir ki bu bir yere
kadar doğrudur. Tabii bir de yoksullukla birlikte o güzelim toprağından koparılmış insanlar vardır ve
bunlar genellikle kitleler hâlinde taşra başkentlerine ve ardından ana kentlere akın etme eğiliminde
olmuştur hep. Meksico City, Kalküta, Delhi, Cakarta, Bağdad, Sanghay ya da Bombay... Fakat bir sanatçı
için yolculuk her zaman için ilhamdır ve bu da çoğu kez dışarıdan, öteki olandan gelir. Alnının tam
ortasına silahını dayayan birinin beynini delip geçen bir mermi gibi menzilini yerinden ederek geride
paramparça bir bilinç alanı bırakır. Freddie Mercury, Somebody to Love'un bir yerlerinde tasvir ettiği gibi
bu ne zaman ne de mekân tanımadan kendi gölgesine basarak daha öteye gider; sınırın da ötesine: Hayatımın her günü çok çalışıyorum. Kemiklerim sızlayana dek. Günün sonunda alın teriyle
kazandığımı eve götürüyorum. Tek başıma, dizlerimin üstüne çöküp dua etmeye başlıyorum. Gözlerimden
yaşlar süzülene dek.
Bendeki ağrımı duyumsamana rağmen bu sende hep öteki olarak kalmaya mahkûmdur. Yaşam benim
için bir sorunsa, ben de yaşam için bir sorunum. Çünkü anlatılan senin hikâyen!
Ve böyle şarkısını söyledi Zerdüşt.